به نقل از «ایسنا»

پایان ماموریت نظارت بر ابر ناسا پس از ۱۶ سال

تاریخ انتشار: ۱۳ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۸۷۶۵۸۴

ماموریت ناظر ابر ناسا که همانطور که از نامش پیداست، بر ابرهای زمین نظارت می‌کرد، پس از چندین بار تمدید شدن، بالاخره پس از گذشت ۱۶ سال خاتمه یافت.

به گزارش ایسنا، ماموریت «آیرونومی یخ در مزوسفر»(AIM) ناسا پس از سپری کردن ۱۶ سال چشمگیر در مدار زمین به شکل رسمی به پایان راه خود رسید.

آیرونومی(Aeronomy) مطالعه لایه‌های بالاتر جو است که در آنها تجزیه و یونش امر مهمی است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

مزوسفر یا میان‌سپهر(Mesosphere) سومین لایه تشکیل‌دهنده جو زمین است که از ارتفاع حدود ۵۰ کیلومتر آغاز شده ‌است و سردترین لایه هواکره است که تا ارتفاع ۸۵ کیلومتر ادامه می‌یابد.

به نقل از آی‌ای، ماموریتی که در ابتدا به عنوان یک مطالعه برنامه‌ریزی شده دو ساله در مورد ابرهای مرموز زمین در ارتفاعات آغاز شد، به گنجینه‌ای از داده‌های علمی با پیامدهای بالقوه گسترده برای درک تغییرات آب و هوا و حتی آب و هوای فضا تبدیل شد.

ماموریت AIM چندین بار به دلیل بینش علمی ارزشمندی که به دانشمندان می‌داد، تمدید شد. این ماموریت طی این مدت با موانع متعددی از اشکالات نرم افزاری گرفته تا خطاهای سخت افزاری روبرو شد، اما ناسا می‌گوید که تیم عملیات فوق‌العاده این ماموریت، این فضاپیما را بسیار طولانی‌تر از حد انتظار در حال فعالیت نگه داشت.

ماموریت AIM با لقب «ناظر ابر» ابرهای مزوسفری قطبی(PMC) را بررسی کرد. این ابرهای مرموز و درخشان در ۵۰ مایلی سطح زمین درست در مرز فضا شکل می‌گیرند. ماموریت AIM این بود که دلایل تغییرات ظاهری و ارتباط آنها با آب و هوای در حال تغییر را کشف کند.

طی سال‌ها، فضاپیماها اکتشافات مهمی انجام داده‌اند و نشان می‌دهند که چگونه بقایای شهاب‌ها و اگزوز موشک‌ها می‌توانند این ابرها را بسازند و رویدادهای زمینی چگونه می‌توانند بر آنها تأثیر بگذارند.

میراث AIM

مسیر ماموریت AIM بی‌مانع نبود. مشکلات ارتباطی در اوایل آن را آزار می‌داد، اما مهندسان زبده ناسا آن را برای برقراری ارتباط از طریق کد مورس دوباره برنامه‌ریزی کردند.

این فضاپیما پس از کاهش عملکرد طی چند سال، در سال ۲۰۱۹ دچار یک اختلال بزرگ شد و در ۱۳ مارس ۲۰۲۳ نیز با یک اختلال بزرگ باتری مواجه شد.

تیم اختصاصی این ماموریت، تلاش‌های متعددی برای روشن نگه داشتن این فضاپیما انجام داد، اما خرابی باتری باعث شد این ماموریت بدون جمع‌آوری اطلاعات بیشتر به پایان برسد. با وجود این، آنها ماموریت را با سال‌ها تلاش خستگی ناپذیر چندین سال بیشتر زنده نگه داشتند.

دیگو یانچس دانشمند ماموریت AIM از مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا می‌گوید: ماموریت AIM به مطالعه منطقه جوی که مرز بین جو و فضای زمین است، اختصاص داشت. کمک AIM به درک این منطقه برای ارائه بینش در مورد چگونگی تأثیر اتمسفر بر آب و هوای فضا بسیار مهم است.

اسکات بیلی پژوهشگر اصلی ماموریت AIM و استاد موسسه ویرجینیا تِک می‌گوید: ماموریت AIM ناسا یک ماموریت فوق‌العاده موفق بوده است. این ماموریت به سؤالات اساسی پاسخ داده است که به ما کمک کرده بفهمیم چگونه ابرهای شب‌تاب و امواج گرانشی جوی در طول زمان و مکان متفاوت هستند.

این ماموریت به نوعی دیگر ادامه دارد

اگرچه ماموریت AIM به پایان رسیده است، اما حجم عظیمی از داده‌هایی که جمع‌آوری کرده هدیه‌ای است که تجزیه و تحلیل آن می‌تواند بینش‌های جدیدی به دانشمندان بدهد. دانشمندان انتظار دارند سال‌ها تجزیه و تحلیل روی این داده‌ها صورت گیرد و اسرار بیشتری در مورد تأثیر متقابل بین جو ما و فضا آشکار شود.

کورا راندال از پژوهشگران ارشد ماموریت AIM می‌گوید: هنوز چندین گیگابایت از داده‌های AIM برای مطالعه وجود دارد و همانطور که مدل‌ها و قابلیت‌های محاسباتی ما همچنان در حال بهبود هستند، اکتشافات بیشتری را با استفاده از مجموعه داده‌های AIM انجام خواهیم داد.

ماموریت AIM در طول ماموریت خود به اکتشافات مهم متعددی دست یافت و داده‌های جمع‌آوری شده در حال حاضر در تقریباً ۴۰۰ مقاله مورد بررسی قرار گرفته است. این مقالات نشان داده‌اند که چگونه دود شهاب‌سنگ‌ها و اگزوز موشک‌ها می‌توانند ابر ایجاد کنند، چگونه رویدادهای زمینی می‌توانند بر آنها تأثیر بگذارند و چگونه یخ در ارتفاع بالا می‌تواند باعث ایجاد پژواک‌های راداری عجیب در مناطق خاصی از جو در طول تابستان شود.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: ناسا مزوسفر هوش مصنوعی فناوري نانو ناسا ايستگاه فضايي بين المللي داده ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۸۷۶۵۸۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بادبان خورشیدی ناسا در فضا باز شد

بادبان‌های خورشیدی راهی مرموز و باشکوه برای سفر در وسعت فضا هستند. آنها با شباهت به بادبان کشتی‌ها یکی از کارآمدترین راه‌ها برای فراهم کردن نیروی رانش فضاپیماها در فضا هستند.

به گزارش ایسنا، هفته گذشته بود که موشک الکترون(Electron) متعلق به شرکت راکت‌لب(RocketLab) سامانه بادبان‌ خورشیدی مرکب پیشرفته ناسا را به فضا پرتاب کرد.

«سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته»(ACS3) ناسا یکی از دو محموله‌ای بود که از نیوزیلند به فضا پرتاب شد.

هدف این ماموریت آزمایش استقرار بادبان‌های خورشیدی بزرگ در مدار پایین زمین است و اکنون ناسا تأیید کرده که با موفقیت یک بادبان ۹ متری را در فضا مستقر کرده است.

موتور خودرو در سال ۱۸۸۶ اختراع شد. در سال ۱۹۰۳ انسان‌ها اولین پرواز خود را انجام دادند و ۵۸ سال بعد، انسان اولین سفر خود را با موشک به فضا انجام داد. فنوری موشک در طول این سال‌ها به طور قابل توجهی تغییر کرده است.

می‌توان گفت که توسعه موشک‌ها در واقع از قرن سیزدهم با شلیک تیرهای دارای پیشران توسط چینی‌ها و مغول‌ها به سمت یکدیگر آغاز شد. حالا ما موشک‌های پیشران جامد و مایع، موتورهای یونی و بادبان‌های خورشیدی را داریم.

بادبان‌های خورشیدی از جذابیت خاصی برخوردار هستند، زیرا از نیروی خورشید یا نور ستارگان برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا استفاده می‌کنند. البته این ایده جدید نیست، چرا که یوهانس کپلر(Johannes Kepler) برای اولین بار پیشنهاد کرد که می‌توان از نور خورشید برای هل دادن فضاپیماها در فضا استفاده کرد.

ما باید تا قرن بیستم صبر می‌کردیم تا یک دانشمند روسی به نام کنستانتین تسیولکوفسکی(Konstantin Tsiolkovsky) اصل چگونگی کارکرد بادبان‌های خورشیدی را تعریف کند.

سپس کارل ساگان(Carl Sagan) و سایر اعضای انجمن سیاره‌ای در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی شروع به پیشنهاد مأموریت‌هایی با استفاده از بادبان‌های خورشیدی کردند، اما این امر تا سال ۲۰۱۰ که اولین وسیله نقلیه عملی مجهز به بادبان خورشیدی موسوم به ایکاروس(IKAROS) را دیدیم، محقق نشد.

درک مفهوم بادبان‌های خورشیدی با تکیه بر فشار نور خورشید بسیار ساده است. بادبان‌ها به گونه‌ای زاویه می‌گیرند که فوتون‌ها به بادبان بازتابنده برخورد کند و فوتون‌ها با جهش از آن، فضاپیما را به جلو می‌برند.

البته برای شتاب دادن به فضاپیما با استفاده از نور، فوتون‌های زیادی نیاز است، اما این سیستم پیشران به آرامی و با گذشت زمان، یک سیستم بسیار کارآمد خواهد بود که به موتورهای سنگین یا مخازن سوخت نیاز ندارد. همین کاهش جرم، شتاب بادبان‌های خورشیدی را توسط نور خورشید آسان‌تر می‌کند، اما اندازه بادبان‌ها توسط مواد و ساختارهایی که آنها را پشتیبانی می‌کنند، محدود شده است.

به بیان ساده‌تر، بادبان‌های خورشیدی، فشار ظریف نور خورشید را مهار می‌کنند و آن را برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا به کار می‌برند. کار آنها درست مانند عملکرد کشتی‌های دریانوردی در مهار کردن باد روی زمین است. از آنجا که بادبان خورشیدی کارآمد است و نیازی به سوخت ندارد، بسیاری از طرفداران اکتشاف فضایی نسبت به این راهبرد نسبتا جدید بسیار امیدوار هستند.

ناسا روی این مشکل با فناوری بادبان خورشیدی نسل جدید خود کار کرده است. سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته آنها از تاسواره(CubeSat) ساخته شده توسط شرکت نانواویونیکس(NanoAvionics) برای آزمایش ساختار پشتیبانی این کامپوزیت جدید استفاده می‌کند.

این بادبان از مواد پلیمری انعطاف پذیر و فیبر کربن ساخته شده است تا جایگزینی سخت‌تر و در عین حال سبک‌تر برای طرح‌های ساختار پشتیبان موجود ایجاد کند.

اکنون ناسا تایید کرده است که این تاسواره به مدار پایین زمین رسیده و یک بادبان ۹ متری را مستقر کرده است. به گفته ناسا حدود ۲۵ دقیقه طول کشید تا این بادبان که ۸۰ متر مربع وسعت دارد، مستقر شود.

گفتنی است که چند ماموریت بادبان خورشیدی از جمله کاوشگر «ایکاروس»(Ikaros) ژاپن و پروژه «لایت‌سیل ۲»(LightSail 2) متعلق به «انجمن سیاره‌ای آمریکا»(The Planetary Society) پیشتر به فضا پرتاب شده‌اند. هدف از پرتاب سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته ناسا نیز توسعه بیشتر این فناوری است.

ناسا می‌گوید اگر شرایط هوایی مساعد باشد، حتی ممکن است این بادبان خورشیدی از زمین نیز قابل مشاهده باشد.

انتهای پیام